BAJAREK Û XEWNEK

           Niha ez bêjim li gundekî mezinbûm lê min bêtir ji bajarekî hezkir gelek kes dê bawer nekin. Herwiha li gel vê hezkirinê min ew qasî ji wî bajarî nefret jî kir. Gelek kes dê tê derxin ez qala Nisêbînê dikim. Perçe perçe ya rastî meh bi meh beşek ji zaroktiya min û xortaniya min a ewil li bajêr ya rastî di navbera bajêr û gund de derbas bû. Zaroktiya min li mehela Weysîkê derbas bû. Tê bîra min dema pîrika min, bêrîka min tije şekir û qidamkên Mêrdînê dikirin û bi ser de jî têra min pereyên hûr didan min û ez derdiketim kolanê Weysîkê. Helbet cokên navbajêr û qazên sipî yên Nisêbîniyan ku didan pey me zarokan û dikaneke piçûk ku deriyê wê tenekeyî bû qet jî bîra min naçe, dikanên etariyan yên di bodruman de ku hemû pereyên min, zarokên xalên min bi wan dilîstin û min li wan dinerî. Otobûsa belediyê a sor û mezin ku ez gelekî jê ditirsiyam, lewma carekê li birayê min î mezin qelibî bû. Ha ma cadeya Îpekê tê ji bîrkirin tevî ku bi 600-700 metreyî dûrî mala pîrika min wan bû jî, wê çaxê dîsa jî dera herî dûr bû û herî tirsnak bû ku wan çaxan li Nisêbînê min dikarîbûm biçime.

            Paşê dibistana yatilî an jî bi navê wê yê Nisêbînkî mekteba Gundik. Mektebeya ku min her tim hewl dida ez jê bazbidim malê û gelek caran min jê bazdida. Ha ku min got mal ne mala me, mala pîrika min wan. Lewra mala me li gund bû û çi cara min baz bidaya bavê min têra min li min dida. 9-10 saliya min, rojên duşema ku min ji mektebê bazdida û li kolanên Nisêbînê yên bê ser û ber wenda dibûm. Bi rastî jî wenda dibûm paşê gelekên cara bê hemdî xwe di ber Pira Elaman re derdiketim û bi ser rêya malê ve dibûm.

Paşê meaşê mehanê ku mektebê dida me. Ne meaşekî ew qasî zêde bû jî û ew jî ew qasî mieliman jê dikuşt ku tenê hezar du hezar lîreyên wê çaxê diman. Helbet bi wan pereyan tosta ewil ku min xwar û pê bi jahrî ketim û heya zanîngehê jî careke din min tost nexwar. Helbet dema min li zanîngehê jî cara ewil min tosta bi penîr û sicûk dît ez gelekî şaşwaz bibûm, lewra li Nisêbînê tost bi hêkan dihatin çêkirin. (Heke hûn bixwazin tosta bi hêk bixwun hûn dikarin biçin Diyarbekirê, li Nisêbînê nizanim lê li Diyarbekirê hîn jî çêdikin)

Ortaokul û salên herî kirêt yan jî yên herî xweş yê jiyanê, salên balixbûnê ku gelek tiştên bi aqilanê û herî bê mentiq li gel hevûdu di bunyeya mirov de cî diguherin. Dengê ku qalind dibe, pirzikên ku di rûyê mirov re tên û mûyên sêyr ku cih bi cih li rû laşên mirov dertên. Helbet Nisêbin jî mezin dibû. Geh bi tirsê geh bi şahiyê Newrozên qedexe. Helbet Newrozên ku me nedikarî biçin wan û me tenê dilê xwe bi dûkêla tekerên ku li Qamişlo dihatin şewitandin sar dikir. Sal bi sal xwezî bi par bû lê min dixwest mezin bibim. Mezinbûm û dema lîseyê hat..

Lîse… Na wekî Rênas Jiyan gotî min qet şerê kêran nekir. Min ji keçekê re jî helbest nenivîsî. Lê bi ser hemû kuçe û kolanên Nisêbînê ve bûm. Wan çaxan di kolana camiya Seyidan de şelxemfiroşek vebûbû. Cara ewil qedeh bi sed lîreyê wê çaxê yanî deh qirûşê niha me şelxem vedixwar. Bisiklêtê min ê ewil ku her roj pê ji gund dihatim lîseya Nisêbînê. Ew jî efsane bû ha. Tekane lîseya Nisêbînê bû. Di jêr bedil de pêlavên spor, sala pêşî jî mekap. Lê mixabin fotografekî min nîne ji wan rojan. Û bîranîneke min li qantîna wê lîseyê. Sal derbas bûn bilez û bez. Li vê cîhanê bila sal û çemê Bûnisra tenê bêjin em diherikin. Zanîngeh û vegerên dem kurt û bi navber li bajarên efsaneyan û cinan. Stenbol û salên xebata bi nane zikê. Dîsa vegerên dem kurt. Nisêbîna mezin û guherbar. Hê jî dema ez diçûm kelecaneke din a Nisêbînê hebû. Li gel hemû hevalên şehîd wenda û terke dinya bûyî. Newala Bûnisra û xewnenê payizî ku bi sermaya serê sibê re tên ji bîrkirin.

Şer hat, şer hat, şer hat bavo şer hat. Şervan jî hatin û gurên hov jî hatin. Xewna berxê mala bavê min li çiyayê bi xwînê avdayî, bi nêvî hiştin. Em kuştin, em kuştin, em kuştin, me got qey çiya hêriftin. Na na na em hemû bi wê xewna bi nêvî re hiştin. Em kuştin bavo, em kuştin birayo, em kuştin. Xewna me di nav xwînê kuştin û em li wê derê hiştin.