Sloganên Min ên Ewil

Belkî bi we gelekî sêyr were lê, nizanim ev demeke dirêje min dixwest li ser sloganên xwe yên ewil binivîsim. Lewra baş tê bîra min ka slogana min ewil kîjan bû û min bi çi zehmetiyê xwend. Wan deman min nedizanî bê slogan jî çi bûn. Lê ji bo min ew nivîsên ku yek jê li ser dîwarê febrîqeyekê ya din jî li ser taqa pirekê nivîsandî paş ê gelekî bi qîmet bûn.

Di sala 1990'î de min dest bi dibistaneke leylî kir ku li Tirkiyê wekî YİBO tên nasîn. Wan deman em mehê carekê rojên îna diçûn malê û duşembê em dîsa vedigeriyan dibisatnê. Her du mehên pêşî em raste rast çûne gund. Ji ber ku dibistan li ser rêya Midyadê bû, em ji dev deriyê dibistanê li dolmîşê siwar dibûn û me dida ser rêya Midyadê heta duriyana gundê me, yanî Bazinê Taqa. Em li wir peya dibûn em êdî peya diçûne gund.
Meha sisêyan bû, êdî min hin bi hin dixwend. Rojekê înê em dîsa bi kelecan ji dibistanê derketin. Em li dolmîşê siwar bûn û dolmîşê pêşî em birin Nisêbinê. Ew cara ewil bû em di wê rêyê re diçûn. Dema tu ji rêya Midyadê xwe rast diber de nav Nisêbinê, di rex rê de febrîqeya Zefê hebû. Febrîqeya pembû bû. Ez jî di dolmîşê de li ber camê rûniştibûm. Dema em di ber febrîqeyê rê, jiber xerabûna rê bi hêdî hêdî diçûn min bi tîpên sor yên mezin nivîsek dît û min yekser hewl da bixwînîm. Bîmre koledar, bijî Kurdistan. Gotin di nav serê min de derbas dibe lê tu wateyê nadimê. Ne tirkiya min têrê dike ne jî kurdiya min. Lê gotin her li ser zimanê min e. Di mejiyê min re diçê û tê. Ezher xwe didime zorê ku fêhm bikim lê qet fêhm nakim. Di vegerê de jî careke din em heman rêyê de vegeriyan û min careke din xwend. Dîsa biheman awayî û bi heman bêwatebûnê. Piştî bi du salan dema ez gihame polê sêyemîn, êdî hê nû min fêhm kir ka wateya wê peyvê çi ye û gelekî kêfa min ji wê peyvê û wê febrîqeyê re hat. Lewra di hişê min de wisa bû ku qey xwediyê febrîqeyê ew nivîs li ser dîwarê xwe nivisîye. Tişta balkêş, di nav wê xireciran salên 1990an de kesî nedigot, em wê nivîsê jê bibin. Nizam ne hêzên dewletê nedidîtin an jî didîtin û newêrîbûn jê bibin.
Slogana min a duyem jî li ser taqa pira gund hatibû nivîsîn. Di sala 1994an de dema gundê me jî bi zora dewletê hate vala kirin me bar kire gundekî din. Di ber vî gundî re kanaleke ava diçû û rêya gund jî, ji ber ku di ser kanalê re diçû pirek li serê hatibû ava kirin. Em serê havînî hatine gund. Dema havînê destpêkir em çûn ku bikevin avê. Hemû zarokên gund, li ber pirê diketin avê de. Helbet ez jî. Wê çaxê min li ser taqa pirê nivîsek dît. Kawa bû Pêşmerge. Min ew xwend û yekser fêhm kir. Lê min ji kesî re nedigot. Lewra hebû ku serê Kawa bikeve belayê. Di hişê min de wisa bû ku Kawa yekî ji vî gundî ye û beşdarî pêşmergeyan bûye ku wî hingî rêxistina li Bakur jî ji şervanên xwe re digot pêşmerge. Piştî bi salekê wexta rojekê min di kovarekê de dît ku Kawa esas navê rêxistinekê ye.