HIŞÊ BIRÎNÊ
        Van rojan birînên zaroktiya min, min diêşînin. Wekî pirzikên qemuşk negirtî, birînên ku di zaroktiyê de li canê min vebûne dixwerin ha dixwerin. Tiştekî sêyre, dema tu destê xwe di ser wan cihan re dibî û wekî ku tu qemûşka wan radikî wan dixwerînî. Lê ew wekî di zaroktiyê de êşeke fizîkî nadin lê di giyanê mirov de wekî kulîlkên heft ber vebin dijenin ha dijenin. Carinan bi êşa wan sermest dibim, di nîvê şevê de bi mahneya cixarê stendinê xwe li kolanên bajarekî mezin digerînim, lê di nava hişê xwe de li gundekî hişyar dibim. Xwe dixapînim, vedigerim çayeke germ û cixareyekê dikşînim, pê dihesim ku kezêbên min reş dibin, careke din destên xwe li birînan radipelikînim. Dîsa heman seyrî, heman xerîbî. Li xortaniya xwe dizivirim. Li derdên bê êş wekî evîn û mirinê. Evîn lê çawa evîn? Evîne ku neçûne serî, evînê ku tu tiştên wan wekî ku hatiye xeyal kirin bi cî nebûne. Birînên wan ku li dil kolayî man e û tu caran qemûşk negirtine. Dilê ku deestê mirovê nagihiyê. Dilê u mirov nikare miz bide. Dilê ku lêdide bi çargopalî di şevên qetranî de û ku ji zûdeye ne bi helbestekê ne bi straneke hew aşt dibe. Dizanim kes nizane bi birîna kesî û birîna herksî herî zêde wan diêşîne lê birînên xelkê yên ku min diêşînin çi ne? Belkî mikurhatinên çend dostên, heyfa li ber wan, çend hestirên ku min dîtî lê ji wan re nebûme detsmalk. An jî çend gotinên şevê ku dikevin qulên dîwaran.
        Lê êşên mirinên... Mirinên bê kes, li serê çiyayekî an li kolanekê, cenazeyên ku bi van destên bi wan dinivîsîm hatine şûştin û daketinê gorên reş. Heval û hogir, birazî û xwarzê... Cenzaeyên apên min ên herî qeşeng, ku di jêr tu mehfûran nedihilan. Li peravên çemekî ku ji mêja dîrokê ve diherikîn. Çemekî ku xwîna gelek hevalan tevlî avên wê bûyî. Di payiz û biharên temenê biyanîyê welatekî de, çûyinên dip dirêj ku mirov heta bi hetayê westiyayê wan be. Dest çawa li êşa mirinê, birîna mirinê tê palandin hew nizanim. Tişta dizanim êşeke dijene û hey dijene di cênîkên min de û wisa ne bi navber, bênavber bi mehan bi salan, bi olana her dengekî re, bi vizîna her bayekî, bi herikîna her avekê, bi dengê çemekî re, ne giringe Bunisra an Ferat be, bi dîtina her çiyayekî re, Bagok an jî Cûdî ne ferqe, Toros jî dibin an jî Çiyayê Hesen, bi firîna her teyrekî, bi her nerîna li asîmanekî, reş an sayî ferq nake asoyek tenê jî bese, bi her pelekî daran ve, bi her pêleke bahran re, bi xuşîna firîne kewekî re...Cênik dijenin dil dijene û hew dibe ser êş, bi rojan, bi salan, belkî jî emrekî dê berdewam be nizanim. Lê dizanim, birîn hey birîne û hişê herî kûr hişê birîne ye. Kûr dibe, kûr dibe bes qet kor nabe.