Rojên Qedexeyê

      Min gelek qedexe dîtin. Heta ez dikarim bêjim ku ez bi qedexeyan mezin bûm. Qedexeyên ku dê û bav li ser min ferz dikirin, yên ku dîn li ser min ferz dikirin, yên ku dibistana leylî, yên îdeolojîyan, yên rêxistinan, yên hêvalan û yên herî dijwar jî qedexeyên ku min li ser xwe datanîn.
      Paşê jî qedexeyên li ser bajarên me kurdan destpêkirin berî bi çend salan. Her çi qasî wê demê bi temmaî ne li Kurdistanê jî bim, ez bi qasî hefteyekê çûbûm û li Kurdistanê mabûm. Niha jî qedexeyên li ser hemû bajarên mezin yên li Tirkiyê û Kurdistanê, yên ji ber koronayê destpêkirin. Em di malê de asê man. Ya rastî em ji xwe di malê de bûn lê ev qedexe, hema bi mirov nexweşin.
     Roja pêşî yê qedexeyê bû. Min gelekî dixwest derkevim derve. Derketim ber derîyê derve. Min nêrî polîs derbas bûn, qêrîyan dîsa vegerîyam malê. Zero pêşwazîya min kir. Lê Zero ne li benda min bû. Ew li benda pisîkeke mê bû ku her roj dihate ber derîyê me û me êm didayê. Lê Zero dxwaze pê re hevaltiyê bike lê jiber nexweşiyê em newêrin wê bînin hûndir.
     Roja duyem, dor êvarî şiyar bûm. Serê min diêşîya, min hebek vexwar lê kar lê nekir. Xewa min jî nedihat ku ji bo êşa serê xwe razim. Min got, ji heqê dînsîzan îmansiz tên û min dubleyek eraq dagirt min bi ser xwe da kir. Êşa serê min neşikest, zêdetir bû lê qet nebe xewa min hat.
    Hefteya Duyem
Roja pêşî rojeke wekî hemû rojan ji rêzê bû. Taştêyeke xweş û çayê û cixareya piştî taştê. Min rahişt "Beytik" a Yeqîn H. min vekir û ji rûpelê ku min vekiribû min xwend. Helbest ev bû:
"li bin kokelê
kevir in, kê şeh kirine li nîrekî ji kewnê
li vir, kê, vebirriye ev kevan, li biniya kavilan
ji kevnehelbestekê

Kokel xalî
Li Wiyalî wext, jê dixwe
tarîx li Viyalî
nema dilivin jî lê pêgên Îlhan Berk'î
lê lêv dipistin hê jî li dûr -ji nişayê

û deng e, dengê Ozan'î kuçeyeke teng e
tê jî nedîtî ve dikeve deftereke -xetxetî
li bin Kokelê, li Perayê"

    Piştî xwendina vê helbestê min kitêb danî û ez jî di nav fetlonekê mejiyê xwe de çûm şevên ku me li ber kokela Galatayê bihurandibûn. Şevên şerabî û sermest û asîmanên sayî yên berê sibehan, li ser sermaya kevirên bajarî. Axxx çendî bê bîr in ev kevirên kevnarê ku, lew qet naaxifin.
    Roja duyem, nizanim çima şiyar bûm. Ji xwe min qet fêhm nekiriye çima li vê jiyanê şiyar bûme. Bi salane li vê yekê difikirim. Bersiveke min nîne. Tenê dijîm.....
    Êvara heman rojê, me şerabek gêlazan a li malê vekir. Wekî şerbetê bû. Têna me lê neşikest lê şûşe zû xelas bû. Stranan û cixarê berdewam kirin. Kêlîya pakêt qedîya min tutin pêça. Kûleke kevn hat li ser dilê min rûnîşt, derengê şevê, xew li min herimand. Şeveke wekî hemû şevan bûn, lê birînên  kevn û nû li hev nekirin. Ez mam d navberê de. Ji kê re çi rave bikim nizanim. Balîf bû hevalê min....
Hefteya Sêyem
     Roja pêşî bû, min taştê amade kir. Seleteyeke zeytûnên şîn min çêkir, biharekê hat xwe li ser sifreya me danî. Perperînkekê xwe li camê da. Xurp xurp kevokê bû li ber camê. Me ji wê rê jî hurikên nên danîn bo taştê. Çavên Zero li kevokê bûn. Taştê qediya, min rahişt Rojnivîska Seferîs.
    Roja duyem, ez wekî kesekî din şiyar bûm ji xew. Xewnên ku li hêvîya wan bûm, qet nehatibûn. Birçî bûm, hinekî jî tî. Lê Zero ji min birçîtîr bû. Min pêşî êm ê wî dayê. Paşê ez çûm min avek vexwar. Kevçîyek dims min bi ser xwe da kir û ez hatim min cixareyek vêxist.
     Roja sêyem bi giranîya li ser sînga xwe şiyar bûm. Zero li ser sînga min razabû. Ketibû xeweke giran de. Wekî ku miherkeke xewê xistibin guhê wî. Ji xwe ve çûbû. Min xwe nelebitand, ji bo şiyar nebe. Çi qas borî nizam, ta ku Burcu şiyar bû, Zero jî şiyar bû û ji ser sînga min rabû. Xewna min dîtî, xewna xêrê bûye. Burcu wisa got.
     Roja çarem, piştî bi rojan cara ewilê ez zû şiyar bûm. Saet heştê sibehê. Min taştê amade kir. Pêşî jî min ji Burcu re qehweyek çêkir. Piştî taştê min carekê din xwe dirêj kir û bi xew ve çûm. Li ber kokelekê şiyar bûm. Mehsera devê kokelê, zuwa bû. Tifikeke pêketî hebû li alîyekî û dem dema kuraftina rezan bû. Kê ez şiyar kirim ji vê xewnê nizanim. Di devê min wexma cixarê. Ji rihê xwe aciz bûm.